Op naar het noorden

We zijn op het noorder eiland. Wat ons direct opviel is dat ze ook hier aan de linker kant rijden.
Abel Tasman was behoorlijk pittig. We zijn met een water taxi gedropt en hebben binnen twee uur 11 kilomter gelopen met daarin een beklimming van 400 meter. De eerste nachtrust was dus al snel verdiend. Voor het slapen gaan nog even heerlijk zwemmen en dan lekker de oogjes dicht.
De tweede dag zou de meest zware dag van de tocht worden. Op een kaartje lijkt alles niet zo ver en dus hebben we, misschien iets wat overmoedig, een route uitgestippeld van 23 kilometer met een aantal maal een beklimming van 50 tot 150 meter en 2 kilometer wadlopen op de blote voetjes. Maar, we hebben het gered! Helaas wel met de nodige blaren, die de derde dag van wederom 23 kilometer er niet makkelijk op maakten. Verwend als we zijn varrieerde het gespreksonderwerp tussen MacDonalds en gebakken eieren met spek en alles wat daar tussen ligt. Ik bleef achter bij de openbare toiletten om de laatste overbodige hoeveelheid gewicht te verliezen terwijl otto heroisch de laatste kilometer liep om te auto op te halen. Eenmaal terug gekomen met de auto, winegums en muziek werden de tassen achterin gedumpt, werden de slippertjes aangetrokken en reden we met de hitjes schallend door de boxen naar de dichtsbijzijnde Mac Donalds om daar een obese hoeveelheid Mac Donalds weg te stouwen.
Hierna zijn we naar Nelson gereden om daar twee welverdiende nachten door te brengen. De bedden waren helaas niet super, en dus heb ik de tweede nacht het matras maar gewoon ouderweds op de grond gelegd in plaats van klem te liggen tussen de voor en achterkant van het bed.
Een middagje zijn we Nelson in geweest. Best een aardig stadje, niet veel bijzonders. Otto ging zoals gewoonlijk even kwijlen bij wat race-fietsen terwijl ik mijn mond openhield bij elke camera winkel die we tegen kwamen. 's Middags hebben we een flink pittige Thaise lunch gehad van een thais vrouwtje die daar met een kraampje op straat stond. Ze voelde zich schuldig, zei ze, dat ze het zo pittig maakte maar wij wilden zelf graag smaakje 'hot'. Dat was inderdaad goed gelukt.
De ochtend daarop zijn we naar Picton gereden en hebben daar na het vaste kopje koffie op de ochtend, de boot gepakt naar het Noorder eiland. In Wellington aangekomen zijn we naar het hostel gegaan waar wegens de drukte onze tent in hun voortuin de enige plaats van overnachten was waar we gebruik van konden maken. Het was een had stukje klei grond waar net 1 tent kon staan, langs de drukke straat in het centrum onder de lantaarn paal. Verassend genoeg hebben we goed geslapen. De volgende dag in Wellington hebben we de kabel tram genomen, zijn we de botanische tuinen door gelopen (prachtig overgens) en hebben we een rondleiding gehad door het Parlement van Nieuw Zeeland. Dit was erg interessant. De bejaarde rondleidster was goed op de hoogte van de Nederlandse gebruiken en wist te vertellen dat ze in Nieuw Zeeland ook een soort van Princejesday hadden. Na de rondleiding zijn we na een korte stop bij de lokale cateraar naar het West Pack stadion gelopen voor een rugby wedstrijd van de Wellington Hurricanes tegen de Kings uit Zuid Afrika. Wat een heerlijke sfeer en wat leuk om een keer meegemaakt te hebben. Na de wedstrijd uit eten geweest wegens Otto's verjaardag en de rest van de avond gepooled in een lokaal cafe.
De volgende ochtend zijn we naar het nationaal museum geweest. Was heel erg mooi. Toen we alles hadden gezien hebben we nog een klein rondje door de stad gelopen. Er was weinig meer te doen, dus hebben we maar de voetbal wedstrijd bezocht in het West Pack stadion. We moesten nog kaarten kopen en net toen we op het punt stonden om een belachelijke 30 dollar pp te betalen voor een kaartje kregen we van een aardige moeder met twee kinderen 3 kaartjes gratis omdat ze die over had. Een lekker potje voetbal was het. Na de wedstrijd snel gekookt en toen 's avonds naar de bioscoop voor de film 'broken city' (aanrader!).
's Ochtends op tijd de auto in en richting mount Taranaki. Onderweg nog een leuk automuseum meegepikt met prachtige gerestaureerde oude auto's. 100 kilometer voor New Plymouth een nachtje gekampeerd en de dag daarop daadwerkelijk naar het stadje toe gereden. Het stadje bezocht en met wat leesvoer onder de arm richting de lokale camping aan het strant vertrokken voor nog wat meer relaxen om de volgende dag mount taranaki te beklimmen.
Dat was vanochtend. Het weer is omgeslagen en het had geregend. Om 7 uur de wekker gezet om vroeg te kunnen beginnen aan 1600 hoogtemeters op de vulkaan. Om 9 uur werden we voor de tweede keer wakker en om half 11 zaten we met zware benen in de auto. We zijn niet verder gekomen dan 900 hoogtemeters die we met de auto konden maken, omdat de weg niet verder ging dan het visitors center. De vulkaan hebben we enkel kunnen zien op de foto's in het visitors center omdat het mistig en regenachtig was. Twee koppen koffie gaf ons de moed om terug door de regen naar de auto te rennen en om verder de rijden naar lake Taupo en Tongarero national park (Lord of the Rings uitzichten). Tot zover ons avontuur maarweer. Eerst maar avontuur beleven voordat ik ze hier weer kan rapporteren.
groetjes